"Jego SŁUCHAJCIE"

Poniedziałkowa Eucharystia w sposób jeszcze bardziej szczególny niż zwykle przypomina nam o pamiątce Najświętszej Ofiary. Mszy Świętej przewodniczył ksiądz prałat Marian Janus.

W kazaniu ksiądz Łabuda podkreślił przede wszystkim ważną rolę ciszy, kontemplacji w modlitwie. Przypomniał również poszczególne kroki lectio divina. Zaznaczył, że lepiej kilkakrotnie czytać przeczytać tekst Pisma Świętego niż mówić do innych co ja o tym Słowie sądzę. Głosić mamy bowiem mądrość Bożą, nie własną.

Chrystus chce nas przemieniać, ale nawet Jego przemienienie dokonuje się dzięki modlitwie, w trakcie modlitwy. To uczy nas, że aby się zmieniać, przemieniać trzeba słuchać. Słuchanie to zakłada ciszę i skupienie.

"Potrzebujecie jednego tabernakulum". Na Taborze zakończył się w pewien sposób Stary Testament. Obok Jezusa stali bowiem Eliasz i Mojżesz. Jednak głos z nieba wskazał Chrystusa jako tego, którego należy słuchać. Wystarczy nam jeden namiot - tabernakulum naszego serca.

"Kto spożywa moje ciało ma, nie <<będzie miał>>, ma życie wieczne. Dotykając Eucharystii, mam teraz, już życie wieczne."

"Kim Ty dla mnie eucharystyczny Panie jesteś? "

Półmetek już za nami

Co można powiedzieć po kolejnym ciężkim dniu, kiedy poziom trudności jednak wcale nie maleje, a stopy walczą o każdy kolejny krok?

Łaska.

To, że wciąż pielgrzymujemy mimo przeciwieństw, chorób, kontuzji, niekorzystnej pogody, mimo wszystko - to Boże błogosławieństwo i dar dla każdego z nas, aby w cierpieniu odnaleźć bliskość Jezusa.

Jezus pielgrzymował dziś z nami. Nie obok, ale wśród nas. 
Pochylając głowę, oddając mu pokłon, można było poczuć, kim On właściwie jest.

Dzień piąty zdecydowanie był dniem pełnym wzruszeń - takich, które chwytają za serce, muskają ciepłem po twarzy, leczą duszę.

Idąc z Jezusem wiedziałam, że jeśli On jest z nami, to któż przeciwko nam? Dlaczego więc nie chodzić za Nim całe życie, poznając ścieżki znacznie piękniejsze niż te, którymi wabi nas świat?

'Idźcie i głoście' - mówi Pan. Zatem chodźmy dalej. Do Mamy zostały już tylko cztery dni.

Po dzisiejszych mszach w Miechowie - dla części A i Charsznicy dla reszty grup został już tylko ślad, ale Słowo zasiane w tym czasie wzrasta, dając nadzieję na obfity plon. Jak powiedział dziś ks. Piotr Łabuda "Słowo rozbiło namiot, stało się tabernakulum." To chyba najpiękniejsze podsumowanie, do którego nic więcej dodać nie trzeba.

SŁOWO ma moc!

Kim On właściwie jest? Ewangelia na dzień #5

Dzień #5

PRZEMIENIENIE JEZUSA (Łk 9,28-36)

INTENCJA DNIA

Uwielbiajmy Pana za dar Jego eucharystycznej obecności wśród nas. Za to, że nieustannie pragnie nas karmić swoim Ciałem, abyśmy mieli siły do pokonania drogi prowadzącej nas do chwały nieba.

W piątym dniu pielgrzymowania pragniemy zachwycić się przemienieniem Chrystusa. Zarówno tym, które dokonało się przed trzema uczniami na górze Tabor jak i tym, które dokonuje się na naszych oczach. Chcemy wychwalać Boga za niezwykły dar Jego miłości do nas - Eucharystię.

Jezus „wychodzi na górę, aby się modlić”. Przemienienie dokonuje się więc podczas modlitwy i dzięki modlitwie. Trzej wybrani uczniowie mają okazję ujrzeć królestwo Boże, Bożą twarz - pełną blasku. Chrystus ukazuje się im w odzieniu „lśniącym bielą jak błyskawica” oraz w asyście Mojżesza i Eliasza, z którymi rozmawia o swoim odejściu, wyjściu, exodusie, który ma rozpocząć wędrówkę do nowej Ziemi Obiecanej.

Piotr zapragnął jak najdłużej przebywać w obecności Boga, dlatego chciał wznieść namioty, by osłonić Bożą chwałę jak uczynili to Izraelici na pustyni, budując Namiot Spotkania. Uczniowie Jezusa nie potrzebują jednak aż trzech namiotów. Wystarczy im jeden namiot (łac. tabernaculum). Ostatecznym namiotem (przybytkiem) Boga jest bowiem „sam Jezus”, który jest nieustannie wśród nas – w tajemnicy tabernakulum.

Czy przyjmujesz Go? Jaki jest twój stosunek do Eucharystii? Jak wygląda twoje słuchanie Słowa Bożego?

Kim On dla mnie jest?

W niedzielę pielgrzymi zebrali się w Zielenicach i Racławicach. Czwarty dzień to dzień patriotyczny – modlimy się za rządzących i naszą Ojczyznę. Eucharystii przewodniczył dzisiaj ksiądz Piotr Łabuda, który wygłosił także kazanie.

Przed rozpoczęciem liturgii ksiądz dyrektor zachęcił do odwagi pójścia za głosem Chrystusa: „Przepłyńcie na drugi brzeg. To, że jesteś na pielgrzymce jest może twoją decyzją, ale tak naprawdę to jest zaproszenie Jezusa, abyś przepłynął na drugi brzeg.” Płynąc, poznaj Chrystusa, abyś później mógł Go głosić. „Zielenice nie są celem. Próbujmy odnajdywać zaproszenie Jezusa dla naszego pielgrzymowania - tego, które dotyczy nie tylko tych 9 dniu, ale całego naszego życia”. Ksiądz Zbigniew zalecił także, by oddać swoje problemy Chrystusowi, by Jego prosić o pomoc. „Może komuś się wydawać, że już kończy się dla niego pielgrzymka, bo ten czas duchowo cię już stłamsił. Może właśnie trzeba powtórzyć za apostołami: „Panie ratuj, bo giniemy”. Zobaczycie, że wtedy przyjdzie siła, że przyjdzie wtedy moc od samego Jezusa.”

Dzięki słowom Ewangelii przenosimy się dzisiaj na wody Jeziora Galilejskiego. „Jezioro to, można by rzec, miejsce szczególne w tym szczególnym kraju. Jezioro gdzie dokonało się wiele znaków, wiele cudów. Jezus spędza tam większą część swego życia.” Chrystus zbudzony przez apostołów ucisza burzę. Jak podkreślił dalej ksiądz Łabuda „słowo Jezusa ma niezwykłą moc. […] Słuchając Jego nauki, patrząc na cuda których dokonywał, wszyscy mówili: „Co to za słowo z mocą, że takich znaków, takich dzieł dokonuje?”. Ukoronowaniem niejako tego działania Jezusa jest wydarzenie, które dzisiaj medytujemy.”

„Jezus rzadko dotyka. Jezus bardzo rzadko uzdrawia, dotykając człowieka. On najczęściej posyła słowo.” Jako przykład ksiądz Piotr podał wskrzeszenie młodzieńca z Nain. Chrystus wraca mu życie, gdy młodzieńca wynoszą już na marach z miasta. „Pięknie napiszą ojcowie Kościoła, że miastem z którego wynoszono tego młodzieńca jest Kościół. Matką jest Kościół. Oni płaczą, bo ten umarły, jedyny, on zostaje wynoszony z Kościoła, bo umarł, to znaczy wpadł w grzech” Jednak „Jezus mówi do Kościoła: „Nie płacz, ja ci zwrócę tego syna”. Chrystus pragnie bowiem nie śmierci grzesznika, lecz aby żył.

Ksiądz rekolekcjonista zachęcał, by korzystać z metody lectio divina. „Ten sposób może być sposobem naszego codziennego czytania Pisma Świętego.” Jak zaznaczył, Bóg „słowem może nas dotykać nieustannie. I to Słowo ma moc.” Ponadto, jak powiedział ksiądz dyrektor „Wszystko co dotyczy naszego życia, zapisane jest w Piśmie Świętym.”

„Święty Paweł, padając u bram Damaszku, przerażony jasnością, ten niezwykły faryzeusz, prześladowca chrześcijan, pierwsze słowa, które wypowiada na kartach Pisma Świętego to jest pytanie […] „Kim jesteś Panie?” - Kim Ty jesteś? To jest pytanie, które każdy z nas musi sobie zadawać.”

„I tu nie chodzi o odpowiedź teoretyczną. Moi drodzy teoretycznie my wiemy. [...] Ale praktycznie patrząc na życie moje, trzeba sobie odpowiedzieć na to pytanie: Panie kim Ty właściwie dla mnie jesteś? Patrząc na moją codzienność, moje wartości, patrząc na moje życie – Kim Ty Panie właściwie jesteś?”

Spotkanie Pawła z Chrystusem daje nam także katechezę o Kościele. „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.” Paweł prześladował Kościół, a więc prześladował samego Jezusa. „Jezus jest w nas. Nie ma zbawienia, nie ma nadziei na wieczność bez dotykania tajemnicy Kościoła. Poza Kościołem nie damy rady dotrzeć bezpiecznie do drugiego brzegu naszego życia. Jezus jest w Kościele. A zatem pytanie: Kim Ty właściwie jesteś? - kiedy patrzymy na Jezusa - jest też naszym pytaniem, naszym patrzeniem na Kościół. Kościele kim ty dla mnie właściwie jesteś? Kościół to my. Kościół to nie budynek, Kościół to ludzie.”

„Panie, Panie ukryty w Kościele, kim Ty właściwie dla mnie jesteś? Kim jesteś w moim życiu?”