#ekwipunek pielgrzyma

Dla wielu pielgrzymów, szczególnie tych wybierających się na pielgrzymkę po raz pierwszy, czas pakowania bagażu bywa trudny, a nawet stresujący. Oto więc krótki opis tego co warto ze sobą zabrać.

Bagaż dzieli się na główny, który jest przewożony samochodem ciężarowym (bagażówką) na miejsce noclegu i do którego w czasie dnia, na szlaku, nie ma dostępu oraz podręczny, który każdy pielgrzym nosi ze sobą. Najlepiej zabrać ze sobą również namiot. Nawet jeśli liczy się na wygodniejsze noclegi u gospodarzy, to nieraz może ich zabraknąć.

Bardzo WAŻNA informacja

Dnia 17 sierpnia, ul. Krakowska w Tarnowie będzie dostępna tylko dla pielgrzymów.

Sanitarki poszczególnych grup XXXV PPT nie zostaną wpuszczone w pobliże katedry. Z tego względu wszyscy Księża Przewodnicy proszeni są o skierowanie swoich sanitarek na najbliższe możliwe parkingi przy seminarium (ul. Piłsudskiego) oraz przy Urzędzie Wojewódzkim (aleja Solidarności).

Za utrudnienia przepraszamy.

Muzyczna Zabawa: Warsztaty przedpielgrzymkowe

Ostatni weekend przed XXXV Pieszą Pielgrzymką Tarnowską na Jasną Górę to czas wytężonej pracy.

Schola pielgrzymkowa spotkała się w Zabawie 11 sierpnia na warsztatach przygotowujących oprawę muzyczną. Chętnych do posługiwania podczas pielgrzymkowych mszy nie brakuje. W warsztatach bierze udział wielu młodych instrumentalistów i chórzystów, łącznie ponad 70 osób. Opiekę nad dobrym przygotowaniem grupy muzycznej sprawuje niezastąpiona Magdalena Drozd, która prowadzi także Diecezjalne Warsztaty Muzyczne. O stronę duchową dba ks. Paweł Górski. Dziś, tj. 12 sierpnia, uczestnicy celebrowali Mszę Świętą o godz. 17.30.

W niedzielę koniec warsztatów, ale to dopiero początek muzycznej działalności, którą usłyszymy już 17 sierpnia podczas mszy rozpoczynającej 9-dniową wędrówkę.

Warunki owocnego lectio divina

1. Milczące wsłuchiwanie się. Dla owocnej lektury Pisma św. należy zadbać o zewnętrzną ciszę i wewnętrzny spokój, koncentrację.

2. Postawa wiary. Trzeba pamiętać, że tekst biblijny jest tekstem natchnionym, a zatem jego lektura musi łączyć się z wiarą – jednocześnie będzie ona w nas tę wiarę pogłębiała. Biblia nie jest jedną z wielu książek, ale jest księgą Bożą.

3. Czytać w komunii z Kościołem. Pismo św. otrzymujemy za pośrednictwem Kościoła; jest ono żywym skarbem przekazywanym z rąk do rąk we wspólnocie eklezjalnej. Pismo św. czytane jest w Kościele i z Kościołem, który jest domem słowa.

4. Serce gotowe do słuchania. Serce jest głównym „miejscem”, w którym odbywa się lectio divina. Przed przystąpieniem do lektury trzeba prosić Pana o serce gotowe do słuchania.

5. Zobowiązujące słuchanie. Słowo musi stać się życiem. Dlatego trzeba dać się mu poprowadzić i żyć zgodnie z zawartą w nim prawdą.

6. Wzywanie Ducha Świętego. Jeśli braknie wsparcia Ducha Świętego, Biblia pozostanie dla nas księgą zamkniętą. Została ona bowiem podyktowana przez Ducha i tylko On może uczynić ją dla nas zrozumiałą. Tylko Duch Święty może i nas uzdolnić do owocnego spotkania z tajemnicą słowa Bożego.

Prawda Was wyzwoli

Kocham pielgrzymowanie za prawdę. Za to, że zrzucam z siebie każdą możliwą maskę i jestem sobą. Za to, że idę spocona, zazwyczaj bez makijażu, nie wciągam brzucha, nie spinam się, nie mam siły zgrywać perfekcyjnej. Bo po co? Pielgrzymka to drugi dom, w którym czuję się swobodnie. To niesamowite uczucie zwielokrotnione przez wszystkich wokół, którzy robią tak samo – oddychają bez skrępowania, szczerze się uśmiechają, pokazują prawdziwą twarz. Widzę w innych prawdę. Jest to też swego rodzaju wolność.

Biblijne słowa „Prawda was wyzwoli” wpisują się w tę pielgrzymkową narrację. Widzę człowieka takim, jakim jest. Człowieka, który zgina kolano, pochyla głowę. W tym uniżeniu przed Najwyższym staje się dla mnie najpiękniejszym obrazem, jaki mogę zobaczyć.

Szczery uśmiech, czy równie szczery gniew – poznaję „nagiego” człowieka. Z jego wadami, słabościami, ale też paletą zalet. Każde potknięcie, kolejna rana, łza czy nawet ten przysłowiowy upadek to nie powód do wstydu, ale okazja do wzrastania w wierze. Kiedy rośnie pokora, a maleje ego, relacja z Bogiem diametralnie się zmienia. Oczywiście, na lepsze.

Pielgrzymka to inny świat, w którym nie trzeba zgrywać bohatera czy zakładać przebrania po to, by poczuć się lepszym, ważniejszym. Każdy z nas jest równie ważny, a pielgrzymi szlak jest idealną przestrzenią, żeby to sobie uświadomić.

To czas, kiedy zasada dzielenia się z bliźnimi staje się naturalną praktyką. Oddasz komuś kanapkę, on odda Ci swoje serce. Uśmiechniesz się do brata, a on się za Ciebie pomodli. Siostra, której pomogłeś nieść bagaż, jutro poratuje Cię łykiem wody. Pielgrzymkowa symbioza to najciekawsze zjawisko, jakie znam.

Tak żartem mówiąc, w chwilach zwątpienia trzeba przypominać sobie z uporem maniaka, że warto żyć, choćby dla tych dziewięciu dni w roku.  A już na pewno warto na nie czekać, by później celebrować z największą radością.

Niech Prawda, którą jest Jezus, wyznacza nam kierunek nie tylko w drodze do Częstochowy, ale na wszystkich ścieżkach życia. „Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. [Ef 5,9]

#Contemplatio

#Contemplatio – stanąć i trwać przed obliczem Najwyższego

Czwartym krokiem lectio divina jest kontemplacja. Ważniejsze od naszej modlitwy staje się tu Słowo Boże. To czas ciszy, milczenia i skupienia, ale nade wszystko dyskretnego działania Ducha Świętego, który kiedyś asystował przy spisywaniu Bożych Słów, a teraz pomaga nam w ich zrozumieniu. Z naszej strony najważniejsze jest pragnienie przebywania w obecności Boga. Pozwalając, by wszystko przenikała Jego łaska, można spróbować spojrzeć na siebie, na innych, na aktualne sprawy i wydarzenia Jego oczami.
Kontemplacja to również czas ukojenia, pokoju i zachwytu, będących wyrazem całkowitego powierzenia się Bogu, zjednoczenia z Nim. To wszystko z kolei pozwala nam zapomnieć, że się modlimy i przylgnąć całkowicie do Niego.

#Oratio

#Oratio – modlitwa do Pana, który mówi do Ciebie

Trzecim krokiem lectio divina jest modlitwa. Stanowi ona odpowiedź na Słowo otrzymane od Boga, które teraz niejako do Niego wraca. Modlitwa ta powinna płynąć prosto z naszego serca - zaleca się by była prosta i spontaniczna. Wsłuchując się w poruszenia serca, warto powiedzieć dobremu Bogu jakie myśli zrodziło w nas Jego Słowo.
W czasie oratio można także korzystać z tradycyjnych modlitw liturgicznych lub innych. Powinny one jednak być przez nas traktowane jako uzupełnienie własnej modlitwy głosem Kościoła. Głos naszego serca powinien być w tym przypadku przewodnim.

#Meditacio

#Meditatio – szukać poprzez medytację

Drugim krokiem lectio divina jest medytacja. Wymaga ona zatrzymania się nad fragmentem, który przykuł naszą uwagę i wręcz przylgnięcia do słowa, które wzbudza w nas niepewność, niepokój lub po prostu nas zastanawia. Rozważając przeczytany fragment, należy zadać sobie zawsze pytanie: „Co Bóg mówi do mnie dziś przez to słowo?” i starać się przyjąć je w sercu jak Maryja, czekając na światło pozwalające je zrozumieć.
Medytacja jest słusznie przedstawiana w sposób obrazowy jako czas „spożywania”, „przeżuwania” i „trawienia” słowa Bożego, przyswajania go sobie i rozsmakowywania się w nim. Jej owocem powinno zaś być „widzenie jak dobry jest Pan” (Ps 34,9).

#Lectio

Lectio – umiejętnie czytać Biblię

Lektura Pisma Świętego, a więc pierwszy etap lectio divina, choć wydaje się najprostszym, wymaga dużego zaangażowania i właściwego podejścia:
- czytać należy z wiarą, że Pismo Święte zostało napisane przy asystencji Ducha Świętego; 
- czytając należy dążyć do spotkania: serca z Sercem, osoby z Osobą; 
- czytać należy z zaangażowaniem uczuć, umysłu, wyobraźni, pamięci i woli;
- należy zatrzymywać się na fragmentach, które najbardziej nas poruszyły; 
- należy rozważać tekst we właściwym mu kontekście historyczno-kulturowym, zgodnie z jego specyfiką gatunkowo-stylistyczną; należy korzystać z przypisów i komentarzy biblijnych, począwszy od ojców Kościoła, a skończywszy na opracowaniach z ostatnich lat;
- Biblia sama dla siebie jest najlepszym kontekstem interpretacyjnym, wybrane jej fragmenty należy więc czytać, uwzględniając całość; 
- nie należy zniechęcać się rozproszeniami, wrażeniem bezowocności lektury, poczuciem, że nie odpowiada ona na nasze pytanie. Trzeba pamiętać, że milczenie jest częścią spotkania.

Cztery etapy lectio divina

Lectio divina można podzielić na cztery fazy: czytanie (lectio), medytację (meditatio), modlitwę (oratio) i kontemplację (contemplatio). 

Podział ten nie jest jednak ścisły. Ma on jedynie ułatwiać zrozumienie sensu i praktykowanie pobożnego czytania słowa Bożego. Poszczególne etapy bowiem zazębiają się ze sobą, przenikając się wzajemnie. 

Jak pisze Guigo II: „Czytanie szuka słodkości błogosławionego życia, rozmyślanie znajduje ją, modlitwa prosi więcej, kontemplacja smakuje. Czytanie (lectio) jest zatem pracowitym rozważaniem Pism z wielką uwagą. Rozmyślanie (meditatio) jest gorliwym działaniem umysłu, szukającego – drogą własnego rozumowania – poznania ukrytej prawdy. Modlitwa (oratio) jest pobożnym wysiłkiem serca, mającym na celu oddalenie złych rzeczy i osiągnięcie dobrych. Kontemplacja (contemplatio) jest uniesieniem ku Bogu trwożliwego umysłu, kosztującego radości słodyczy wiecznej”.

U podstawy lectio divina leży zażyłość ze Słowem Bożym, wręcz przyjaźń z nim oraz miłość do Boga, który daje to Słowo, pozwalając się poznać. Dlatego też należy czytać i medytować Pismo Święte w ciągu całego dnia, bez względu na stan ducha i okoliczności. Powinno się przy tym odwoływać do ustaleń egzegezy, a więc objaśnień i interpretacji tekstów biblijnych oraz odnosić przeczytane Słowo do sytuacji egzystencjalnej człowieka. Naturalnym zaś owocem lektury Słowa Bożego powinna być modlitwa przechodząca w kontemplację. Rodzi się ona wtedy, gdy wszystkie nasze uczucia, intuicje i refleksje koncentrują się na zachwycie nad tajemnicą Boga. To wszystko winno prowadzi nas do przemiany na lepsze oraz dzielenia się otrzymaną mądrością poprzez zaangażowanie się w głoszenie Dobrej Nowiny.