Bagażówka – „duże autko” albo inaczej „szafa na kółkach” zwana również „biurem rzeczy znalezionych”. Mieści w sobie wszystko to, czego pielgrzymi potrzebują, a ze względu braku sił i pojemności plecaków nie zabierają ze sobą na trasę. Na bagażówkę składa się: TIR, Brat kierowca, masa pielgrzymkowych tobołów (nie zawsze potrzebnych) i bagażowi, czyli silni Bracia, którzy każdego dnia ładują nasze bagaże na „pakę i z paki”. Bagażówka w nocy zamienia się w posterunek porządkowych. Dla niektórych to tylko pojazd przewożący bagaże dla innych wspaniałe i wymarzone miejsce na nocleg, a w niektórych przypadkach jedyne schronienie dla osób śpiących w namiocie w czasie burzy.
Bąbel – ta mała (czasami większa) narośl na stopie pojawia się u pielgrzymów jak grom z jasnego nieba. Niektórzy twierdzą, że jest to kara za ociąganie się i za niechęć do niesienia kabelka czy tuby:P Jedynym sposobem pozbycia się uciążliwego bąbelka, który sprawia ogromne problemy w chodzeniu jest oddanie się w ręce sióstr pielęgniarek. One wiedzą, że ulgą dla pielgrzyma jest… przebicie owego bąbelka. Po całym zabiegu, który wycisnął łzy z pacjenta następuje ulga i powrót do szeregu. Tyle zachodu z małym bąbelkiem…
Kabelek – najczęściej kabel mikrofonowy, lub gruby sznurek łączący ze sobą tuby, pełni także funkcję porządkową – grupa może iść tylko po prawej stronie kabelka.
P.S Siostrzyczko pamiętaj, że to jest Twój największy przyjaciel, pomyśl jak będzie mu smutno jak go opuścisz;)
Kwatermistrz – najczęściej Brat lub Kleryk, którego przybycie pod koniec dnia jest bardzo wyczekiwane. Kwatermistrz to osoba, która z politowaniem patrzy na strudzonych pielgrzymów i zapewnia im dach nad głową. Doskonale wie gdzie kto śpi. Nie bierze łapówek, a przy przydzielaniu kwater nie zważa na bliskie mu osoby, gdyż według niej wszyscy pielgrzymi po przebytej drodze zasłużyli na godne zakwaterowanie – sześciogwiazdkową stodołę z sianem, a nie z ziemniakami czy zbożem.
Legitymacja – mały kolorowy kartonik z logo aktualnej pielgrzymki służący do celów identyfikacyjnych. Przypomina pielgrzymowi, do której grupy się zapisał, zaś w razie znalezienia go pozbawionego sił, ułatwia podjęcie decyzji, której grupie należy go oddać:)
„Lewa wolna” – to tylko dwa słowa, ale za to jakże wymowne. Przeznaczone przeważnie dla porządkowych w sytuacji gdy część grupy znajduje się na pasie ruchu, który przeznaczony jest dla pojazdów. Okrzyk przypominający nam czasy przedszkolne kiedy uczono nas o przepisach i zasadzie ruchu prawostronnego. „Lewa wolna” stosowana jest przez porządkowych czasem nawet kilkadziesiąt razy dziennie, co roku figuruje w czołówce najczęściej słyszanych słów, zaraz po „Daleko jeszcze do postoju/noclegu?”.
„Łączymyyyyy” – okrzyk Porządkowego mający na celu wyzwolenie wszelkich sił witalnych z Braci i Sióstr w celu uniknięcia rozpraszania grupy, a co za tym idzie, nie pogubienia zbłąkanych owieczek naszego najlepszego na świecie stada.
Miska – niezbędna rzecz w bagażu pielgrzyma, która może mu służyć na wiele sposobów. Idealnie zastępuje krzesło, nadaje się także do przechowywania jedzenia (zupek w proszku bądź innego pożywnego jedzonka). Jednak jej główne zadanie polega na zastąpieniu strudzonemu pielgrzymowi łazienki, innymi słowy miska jest wanną o nieco mniejszych rozmiarach. W zależności od upodobań użytkownika może mieć ona różne kolory, jak i kształty. Może być płytka, głęboka, bardziej głęboka i całkiem głęboka. Ostatni rodzaj jest spotykany najczęściej, gdyż ilość wody dla każdego pielgrzyma ma ogromne znaczenie:) Miska to przenośna łazienka, niezwykle cenna dla każdego pielgrzyma. Jego uszkodzenie w najmniejszym stopniu grozi reakcjami od krzyków do powodzi łez ze strony właściciela/właścicielki.
Namiot – ciało niebieskie, bądź innego koloru, wykazujące silne działanie pola grawitacyjnego – wieczorem mocno przyciąga, a rano nie można się z niego wyrwać. Głównym zadaniem namiotu jest umiejscowienie głów pielgrzymich pod czymś, co chroni przed deszczem. W wielu grupach bardzo popularne miejsce noclegowe.
Pielgrzymka – forma aktywnego wypoczynku „w drodze”, charakteryzuje się wielką ilością pielgrzymów, Braci i Sióstr, a także niepowtarzalną atmosferą, bardzo dobrym łączem z Niebem, wspaniałymi przyjaźniami oraz tym, że mnóstwo ludzi maszeruje cały dzień w słońcu i spiekocie, deszczu i chłodzie, wstaje bladym świtem, nie narzeka na niedogodne warunki lecz każdego kolejnego dnia maszeruje dalej, z uśmiechem, śpiewem i modlitwą na ustach.
Porządkowy – funkcja z typu „ktoś musi”, ale zazwyczaj ten ktoś, jest „ktosiem” idealnym. Wbrew pozorom porządkowi to ludzie którzy dbają o nasze zdrowie i życie, wykonują bardzo ciężką, stresującą i odpowiedzialną pracę, bez której nigdzie byśmy nie zaszli. Należy również dodać, że zatrzymują tiry własną piersią.
Postój – ulubiony element dnia dla pielgrzymów, przeplatany odcinkami trasy, kiedy trzeba iść. Postój charakteryzuje się pielgrzymami siedzącymi gdzie się da i gdzie popadnie, a nawet byle gdzie. Jest to część trasy na którą czeka sie czasami kilkadziesiąt minut. Postój łączy się nierozerwalnie z staniem w niekończących się kolejkach do toi toi, ale postój to także to miłe chwile odpoczynku i połączone z jedzeniem pysznych obiadów przygotowanych przez ludzi. Jednym słowem postój daje nam siłę do dalszej drogi:)
Przewodnik – zwany również: Padre, Pasterz – ksiądz stojący na czele grupy pielgrzymkowej. Musi on dbać by grupa się nie pogubiła, by koedukacja się nie zdarzyła, a jak coś jest nie tak to on to musi naprawić. Przewodnik grupy to ktoś kto jest z przodu grupy i pilnuje, żeby nie zboczyć z trasy, a jednocześnie doskonale wie co się dzieje w środku, czy na końcu grupy oraz co aktualnie robią kwatermistrzowie. Zawsze najlepiej wie, ile zostało do postoju.
Sandały – najpopularniejsza forma obuwia pielgrzyma, bardzo łatwa w obsłudze, ich zaletą jest stała wentylacja stopy – piach dostający się do wnętrza, poprawia krążenie, podczas ulew woda swobodnie przepływa od palców w kierunku pięt bądź odwrotnie, co powoduje usunięcie wszelkiego brudu. Sandały należy nosić ze skarpetkami, które po całym dniu marszu niestety ulegają przebarwieniu, zwykle na kolor czarny. Obuwie to jest idealne dla pielgrzyma w każdym przedziale wiekowym;)
Sanitarka – pojazd czterokołowy wokół którego najczęściej kręci się życie całej grupy. Można spodziewać się, że na sanitarce znajdzie się wszystko, począwszy od wrzątku, skończywszy na ładowarce do telefonu. Powszechnie uznany środek transportu pielgrzymkowych inwalidów/symulujących, inwalidów i kwatermistrzów. Warto zauważyć, że w okolicy sanitarki można spotkać także siostry pielęgniarki, służące pomocą chorym i symulantom:)
Stodoła – miejsce noclegu o którym cały dzień marzą pielgrzymi, ekskluzywna rezydencja, najczęściej doskonale zastępująca willę z basenem. Na codzień mieszkańcami stodoły są myszy i pająki, które zawsze przyjmą strudzonych pielgrzymów do swego „domku”.
Taniec belgijski – nazywany też belgijką – to taniec, a właściwie niezgrabne pląsy do których zdatni są pielgrzymi po całym dniu marszu. Dowiedziono empirycznie, że belgijka jest dobra na wszelkiego rodzaju bóle i bąbelki, prawie tak samo dobrze jak tajemnicze maści sióstr pielęgniarek. Taniec belgijski i taniec do którego zawsze biegnie nawet najbardziej zmęczony pielgrzym.
Toi toi;) – często poświęcasz mu swój najcenniejszy czas – czas na odpoczynek który powinieneś wykorzystać na zregenerowanie sił na długa drogę… To niebieska budka, na której widok nawet strudzeni pielgrzymi reagują szerokim uśmiechem. Jedna z największych atrakcji pielgrzymki, która nigdy się nie nudzi i zawsze przyciąga rzesze fanów. Podczas postoi, to Twój wierny przyjaciel który zawsze na Ciebie czeka:) Kolejka jak fiks, w której można nawiązać nowe i ciekawe znajomości. Niektóre toi toie posiadają extra dodatek w postaci lusterek, które dla zmęczonych sióstr są wybawieniem. Minusem jest fakt, iż aby dostać się do toi toia czeka się niekiedy cały postój.
Tuba – głośnik niesiony przez brata tubowego, rzadziej siostrę, w celu dobrego nagłośnienia grupy, aby Przewodnik był słyszany zarówno na początku grupy, jak i na jej końcu. Tuba zwykle połączona jest kabelkiem z dwoma innymi głośnikami. Wyróżniamy zatem tubę początkową, środkową i końcową. Zadaniem tuby pierwszej jest ciągnięcie pozostałych dwóch oraz pielgrzymów, którzy „pomagają” nieść kabelek. Ostatnia tuba idzie, a raczej jest ciągnięta przez początkową. Ich ciężar wnioskuje się po osobach je niosących, którzy po pewnym czasie dotykają czołem ziemi;) Tuby połączone są kabelkiem, który pełni jednocześnie funkcję porządkową (grupa może iść tylko po prawej stronie kabelka).
Znak – oznaczenie każdej grupy, jej „znak rozpoznawczy”, należy go pilnować i pilnować się go. Znak pokazuje gdzie grupa ma przód, żeby nie myliło się z tyłem. Wyprzedzanie znaku jest surowo zabronione i grozi „surowymi sankcjami”.